فقط چند ثانیه وقت بذار و بخون

معلم ادبیاتمان میگفت:
این روزها بد جوری از این نسل جدید درمانده شده ام.
سالها ی پیش وقتی به درس لیلی و مجنون می رسیدم و با حسی شاعرانه داستان این دو دلداده را تعریف میکردم قطره اشکی از چشم دانش آموزی جاری میشد
یا به مرگ سهراب که میرسیدم همیشه اندوه وصف نشدنی را در چهره ی دانش آموزانم میدیدم .
همیشه قبل از عید اگر برای فراش مدرسه از بچه ها عیدی طلب میکردم خیلی ها داوطلب بودند و خودشان پیش قدم.... و امسال وقتی عیدی برای پیرمرد خدمتگزار خواستم تازه بعد از یک سخنرانی جگر سوز و جگر دوز هیچ کس حتی دستی بلند نکرد... وقتی به مرگ سهراب رسیدم یکی از آخر کلاس فریاد زد چه احمقانه چرا رستم خودش را به سهراب معرفی نکرد که این اتفاق نیفتد و نه تنها بچه ها ناراحت نشدند که رستم بیچاره و سهراب به نادانی و حماقت هم نسبت داده شدند..... وقتی شعر لیلی و مجنون را با اشتیاق در کلاس خواندم و از جنون مجنون از فراق لیلی گفتم
یکی پرسید لیلی خیلی قشنگ بود؟ گفتم از دیده ی مجنون بله ولی دختری سیاه چهره بود و زیبایی نداشت.
این بار نه یک نفر که کل کلاس روان شناسانه به این نتیجه رسیدند که قیس بنی عامر از اول دیوانه بوده عقل درست حسابی نداشته که عاشق یک دختر زشت شده، تازه به خاطر او سر به بیابان هم گذاشته..... خلاصه گیج و مات از کلاس درس بیرون آمدم و ماندم که باید به این نسل جدید چه درسی داد که به تمسخر نگیرند و بدون فکر قضاوت نکنند.... ماندم که این نسل کجا می خواهند صبوری و از خود گذشتگی را بیاموزند.... نسلی که از جان گذشتن در راه عشق برایشان نامفهوم،
کمک به همنوع برایشان بی اهمیت،
مرگ پسر به دست پدر از نوع حماقت است.... امروز به این نتیجه رسیدم که باید پدر مادر های جوان که بچه های کوچک دارند از همین الان جایی در خانه سالمندان برای خودشان رزرو کنند. این نسل تنها آباد کننده خانه سالمندان خواهند بود و بس..

قورباغه کوچولو به قورباغه پیر از یک بوفالوی پیر سخن می گفت.

قورباغه پیر گفت: من میتوانم خودم را به همان اندازه بزرگ کنم، تو میتوانی خودت ببینی. سپس خودش را باد کرد و باد کرد.

بعد از قورباغه کوچولو پرسید: به این بزرگی بود؟

قورباغه کوچولو که هیجان زده شده بود، گفت: خیلی بزرگتر از این بود.

قورباغه پیر دوباره خودش را بیشتر باد کرد و گفت: آن بوفالو از این هم بزرگتر بود؟

و باز قورباغه کوچک پاسخ داد: بزرگتر پدر خیلی بزرگتر.

دوباره قورباغه پیر خودش را باد کرد و نفسی عمیق کشید و بزرگ و بزرگتر شد. سپس به پسرش گفت: من مطمئن هستم که آن بوفالوی نر از این اندازه بزرگتر نباشد.

اما در این لحظه قورباغه پیر که خودش را خیلی باد کرده بود ترکید.

نکته: گاهی تقلید نوعی خودکشی است.

روزی، پادشاهی با کبکبه و دبدبه ای تمام از قصر خود خارج شد. میان راه بود که متوجه درویشی دوره گرد شد.پس به رسم رعیت نوازی لحظه ای ایستاد، تمام همراهان و اطرافیانش نیز از حرکت ایستادند.

او درویش را مخاطب خود قرار داد و گفت: چیزی از ما طلب نما.

درویش پاسخ داد: شرم دارم از تو چیزی بخواهم در حالی که من دو برده دارم که ارباب تو هستند.

شاه تعجب کرد و پرسید:

ای پیر می دانی که چیه می گویی؟ درباره ی چه  صحبت می کنی؟ بردگان تو چه کسانی هستند؟

حکیم در حالی که خود را در پیش گرفته بود گفت:

بردگان من یکی خشمند و دیگره شهوت.آنها در دست من اسیرند در حالی که دیگران و نیز شما بنده و برده آنها هستید.

مشک را گفتند تو را یک عیب هست. با هر که بنشینی از بوی خوشت به او دهی.

گفت: زیرا که ننگرم با کی ام به آن نگرم که من کی ام.

نکته: خوب بودن خود را منوط به خوب بودن دیگران نکن. بد بودن خود را به سبب بد بودن دیگران توجیه نکن.

ما آیینه نیستیم. ما انسانیم.

به خاطر آنچه هستید به دیگران عشق بورزید نه به خاطر آنچه دیگران هستند.

کسی، جوانمردی را دشنام می داد و در پی روان بود. جوانمرد، متغیر نگشت و خاموش ماند. چون به نزدیک قبیله خویش رسید، بایستاد و مرد دشنام گوی را گفت:

«برادر! اگر باز دشنام مانده است، همین جا بگو که اگر قوم من بشنوند، تو را میرنجانند.»

روزی اسکندر کبیر (بزرگ بر اساس مقیاس های بیرونی) فیلسوف دوران خود، دیوژن را به قصر دعوت کرد. دیوژن به پیک اسکنئر پاسخ داد:

:«به اسکندر بگو همان چیزی که تو را از آمدن به منزل من باز می دارد (سلطنت و بی نیازی) نیز مرا از آمدن به قصر تو منع می کند.»

تایپ این داستان به وسیله وبلاگ ایرانی (همین وبلاگو میگم نابغه) انجام شده است.